Acılar hayatımızdan kaçmak ister, şayet biz o acıları sımsıkı tutmaya alışmadıysak.

İnsanoğlu yaşamı süresince birçok acıyla yüz yüze gelir.

Yaşadığımız acıların etkisi de hangi yaşta yaşanmış olursa olsun yüzleşme sorumluluğunu almadığımız sürece devam eder.

Yani küçüklükte yaşadığımız acılar, büyüyünce geçmez. Yaşadığımız sürece çocukluk acılarımızdan ve o acıları bize hatırlatacak her şeyden profesyonelce kaçmayı öğreniriz. Oysa yaşanan acılar gün yüzüne çıkıp çözülmek ve hayatımızdan kaçıp gitmek ister, şayet biz o acıları sımsıkı tutmaya alışmadıysak. Acının ve kederin doğasında vardır iyileşme ihtiyacı.

Acını Bulman Gerekiyor

İnsan gün yüzüne çıkmayı bekleyen acılara odaklanmadıkça anlamsız çöküşler yaşar. Her şey iyi giderken neden kötü hissediyorum, diye düşünür. Ya da her şeyim varken neden içimde bu huzursuzluk var? Bunun cevabı çocuklukta zihnimize kazınan dünya algısıyla bağlantılıdır. Çocukken dünyanın nasıl bir yer olduğunu anlamlandırmaya çalışırız. Dünya güvenilir bir yer mi ve ben bu dünyaya nasıl ait hissedebilirim, gibi soruların cevabını ararız. Bu cevapları ebeveynlerimizin üzerinden yanıtlamak isteriz. İhtiyacımız olan huzur, sevgi, şefkat ve güveni tadamazsak, hayatın ilerleyen yıllarında bunun sıkıntılarını mutlaka yaşarız. Hele bir de küçük yaşta peş peşe travmalar eşlik ettiyse, birini sevmekten, birine güvenmekten ve birine bağlanmaktan korkar hal geliriz.

Acını Paylaşıyorum Güzel İnsan

Yaşadığımız iyi kötü, büyük küçük her olay bilinçaltımıza kaydedilir. Geçmişte kalan tüm anılar, bilinçaltımızda ilk günkü gibi tazedir. Bazı anıları hatırlamakta güçlük çeksek de doğru ve kararlı bir odaklanma ile kendini ortaya çıkarması mümkündür. Sadece anılar da değil, o anda hissettiğimiz bütün duygular bilinçaltı depomuzdadır ve tüm o duygular ilk günkü gibi taptazedir.  Acı dolu bu depo, sanki gözümüzde “kara bir gözlük” var da dünyayı onunla görüyormuşuz gibi hissettirir. Bundan sebep her ne acı yaşıyorsan, acını seninle paylaşıyorum güzel insan. Dünyada var olan iyi şeyleri göremiyor oluşun senin aciz oluşun değil, acıların ortaya çıkardığı “kara gözlükten”

Çocukluk acılarına odaklanıp onlarla yüzleşmediğin sürece o gözlük sana eşlik etmeye devam eder. Acılar, hayat algımıza doğrudan etki eder ve kendine bağımlı hale getirir. Sımsıkı tutundukça konforlu hissettirir oysa ki tutunduğunuz her dakika paramparça eder. Bazen çok neşeli bazen çok üzgün hissettirir; sanki iki kişi varmış gibi içimizde.

Tavsiye

Öncelikle geçmişte yaşadığın acıları bulman derin bir muhasebe yapman gerekiyor. Çünkü acılarla başa çıkmak için önce onları bulmak önemlidir. Acıları sımsıkı tutmaya alıştıysak, derin bir analiz süreci yapmamız gereken işlerin başında gelir.

Sonra o acıları bulduğun an o acıların şimdiki hayatına etkisini düşünmen gerek. Ne denli etkiliyor seni ve o acılar hayatında ne kadar söz sahibi?

Sonrası ise çorap söküğü gibi gelecektir…

Sevgilerle