Değerli okurlarımız, öncelikle helikopter anne baba olmayacağız. Pat diye konuya giriyorum çünkü önemli. Uzun uzun yazıyı okunmayacağını düşünerek konunun önemini baştan söylüyorum. Çocuğumuzun arkasından hop diye her şeyi hazır vermeyeceğiz. Bırakalım onlar da biraz ilerlesin, kendilerini geliştirsinler. Biraz inisiyatif verelim çocuklarımıza, gözlemleyin, onlara güvenin. Her düştüklerinde hemen yanlarında bitmeyin, kahvaltılarını hazırlamak, yatağını odasını toplamak, çantasını hazırlamak gibi görevleri bırakın kendileri halletsinler. Kendilerine inisiyatif vererek kendilerini geliştirmeleri için zaman ve fırsat verin. 

İkinci olarak bankamatik anne baba olmamalıyız. Yani çocuğumuza parayı verip gerisine karışmamak gibi bir duruma girmeyelim. Aman şu alınacak, şuraya gidilecek, şu yenilecek hemen yapalım parasını verelim demeyelim. Anne babalar, dedeler ve nineler, çocuğa sevgiyi para ile vermeyin, para ile sevgi kazandırmayın. Para veriyorlar seviyorum gibi bir düşünce olmasın çocuklarda. Ödül verin ama o da kalpten olmalı. Bankamatik anne baba olmayalım, biraz daha hassas davranalım. 

Üçüncü olarak da çocuklarımız daha küçükken 2-3 yaşlarında aman sen yapamazsın, sen edemezsin demeyelim. Amerika’da bir deney yapılıyor. Havuzun içinde bir tane büyük ve bir sürü küçük balık koyuyorlar. Büyük ve küçük balıklar arasında bir cam konuyor ve büyük balık ilk günler sürekli balıkları yemek için atak yapıyor ama cama çarpıp geri dönüyor. Bir hafta boyunca her gün bu ataklar azalarak devam ediyor ve en sonunda balık karşı tarafa geçemeyeceğini anlayıp saldırıdan vazgeçiyor ve kendi tarafında yüzmeye devam ediyor. 

Sonra deneyi farklılaştırıyor bilim insanları. Ortaya konulan camı kaldırıyorlar ve büyük balığı inceliyorlar. Sonra büyük balığın camın konduğu yerden ileriye gitmediğini görüyorlar. Bu deney bize şunu anlatıyor, asla çocuklarımızı kısıtlamayalım. Aman sen yapamazsın, sen edemezsin, sende müzik kulağı yok enstrüman çalamazsın, doktor olamazsın gibi şeyler söylemeyelim.