Beled Sûresi 10-17. ayetler arasında geçen "sarp yokuş" kavramına zihin merceklerimizi bir tutalım:

"ve ona (kötülüğün ve iyiliğin) iki yolunu da göstermedik mi?

Ama o, sarp yokuşa tırmanmayı denemedi...

Bilir misin nedir o sarp yokuş?

(O,) boynunu (günah zincirinden) kurtarmaktır;

yahut (kendi) aç iken (başkasını) doyurmaktır,

yakını olan bir yetimi,

yahut toprağa uzanıp kalmış olan (yabancı) bir yoksulu,

 ve imana ermişlerden ve birbirine sabrı ve merhameti tavsiye edenlerden olmaktır."

Beled (10-11-12-13-14-15-16-17)

"Bilir misin nedir o sarp yokuş?"

Bir yetime tebessümdür.

Üşüyene sıcak bir giyisidir.

Acıkana bir tabak yemektir.

İhtiyaçtan arta kalanı karşılıksız vermek bir yana, kendisi aç iken başkasını doyurmak ve bundan dolayı hafiflemek, ferahlamaktır.

Kendi nefsinin sesini kısıp, vicdanın sesini açmaktır.

Çocuğunun eskilerini değil, yenilerini infak etmektir.

O sarp yokuş; tırmanırken ellerin kanasa bile, sabrı ve merhameti tavsiye etmektir.

O sarp yokuş; dilin kadar zihnini/kalbini de arındırmak ve güzel düşünceyle beslemektir.

O sarp yokuş; muhacire kucak açan ensar gibi cömert ve sadık olmaktır.

O sarp yokuş; yurdunu, toprağını, evini, rızkını geride bırakıp hicrete gönül veren muhacirden olmaktır.

O sarp yokuş; sahip olduğun nimetin (el, göz, ayak, rızık, mal vs) şükrünü hakkıyla ifa edebilmek için HAREKETE geçmektir.

"Ama o, sarp yokuşa tırmanmayı denemedi.."

Neden denemedi?

Çünkü kendi ihtiyaçlarından arttıramadı. Çünkü o kadar çok şeye ihtiyacı vardı ki(!) kazancı ancak kıt kanaat kendisine yetti.

Çünkü küreselleşen dünya ağında yaşıyordu ve varlığından bile çok sonra haberdar olduğu "eşyalar", zamanla vazgeçilmezi, olmazsa olmazı ve hatta "zorunlu ihtiyaçları" haline geldi.

Çünkü gözü, kendinden başkasını görmedi...

O kadar çok kendi ile meşgul oldu ki ötekinin de varlığını hissetmedi...

Kendi ekseninde dönen zihnimizi/kalbimizi, ötekileri de görebilecek yörüngeye yöneltebilecek bilinç ve ferasete kavuşabilmemiz temennisiyle..