Bazen bir gülüş, öldürür; bazen de bir ölüm, güldürür insanı. Gülüşüyle öldürenlerin, öldüğümüzde güldürdüklerini işitmiştim bir zaman. Varıp bir gülüşle de ben öleyim diye yanlarına gittiğimde, gördüm. Meğer bu gülüş, hayat veren bir ölüşün habercisiymiş. Yeniden dirilmek gibi. Bahar gibi. Gelincik gibi. Sarı papatya gibi. Nergis gib…

Yine ne saçmalıyor bu demeyin hemen. Size gerçekleşeceğinden kesinlikle emin olduğumuz tek hakikatten yani ölümden bahsediyorum. Ve bu ölümü yüzünüzde gülücüklerle karşılamanın nasıl mümkün olacağını, bu sırrın ne olduğunu anlatmanın eşiğindeyim.

Hazırsanız… (Heyecan.) Söylüyorum…

BİNGOO!

Gülüşüyle öldüren bir sevgili bulmalısınız.

Bu dediğim sadece bekarları ilgilendirmiyor. Evli olanlar da böyle bir sevgiliye ram olmalı. Kastettiğim şöyle bir şey:

“Keşke sevdiğimi sevse kamu halk-ı cihan

Sözümüz cümle hemân kıssa-i cânân olsa” *Taşlıcalı Yahya

Normal şartlarda kimse sevdiği kişiyi başkalarının da sevmesini istemez. O halde deli mi bu adam? Neden böyle bir şey söylüyor. Üstelik herkes sadece O’ndan bahsetsin istiyor. Hayır. Değil deli. Belli ki başka bir sevgiliden bahsediyor. Evli olanların da sevgili olabileceği, hatta herkesin sevgili olabileceği bir sevgiliden söz ediyor.

Böyle bir sevgili Cenab-ı Hakk’tır, Habibullah’tır ve O’nun varisleri olan Evliyaullah’tır. Allah dostlarını herkes sevebilir ve sevmelidir. Çünkü O sevgi Resulullah’a ve Cenab-ı Hakk’a götürür. O sevgi, beraberinde salih amel getirir. O da ölüm anında yüzünüzü güldürür.

Ölürken güldürme meselesini anladık. Peki ya gülüşüyle öldürmek ne ola?

“Bir bûse virdi cânı alup ol Mesîh-dem

Lutfından itdi mürde-dile yine feyz-rûh” *Hâletî

(Hz. İsa gibi ölülere nefesiyle can veren (sevgili) bir buse verip canımı aldı. Lütfundan/cömertliğinden ölü gönüle can bağışladı.)

 

Böyle sevgililer günümüzde de var. Kıyamete kadar da devam edecek biiznillah. Vaat böyle. Aramaya devam, bulana selam.

 

(İsteyeni kısa yoldan böyle bir sevgiliyle buluşturabilirim. J)