Hiçbir dönemde şimdiki kadar zor olmamıştı iyi ahlaklı ve aynı zamanda iyi eğitimli çocuklar yetiştirmek. Çocukluk, hiçbir çağda şimdiki kadar acımasızca kuşatılmamış, istila edilmemişti.

Pek çok anne babanın birinci amacı iyi eğitimli ve güzel ahlaklı çocuklar yetiştirmek. Fakat bu amaca ulaşmak yaşadığımız her günün sonunda biraz daha zorlaşmakta. Televizyon ve medya tarafından kuşatılmış aile yaşamı, dijital oyunlardan başka oyun anlayışı olmayan çocuklar, her gün başka bir türüyle karşılaştığımız uyuşturucu maddeler, en masum çocukları bile yoldan çıkaran akran grupları, tüm yaşam alanlarını istila etmiş batı kültürü ve daha pek çok olumsuz durum söz konusu iyi bir çocuk yetiştirme isteğimizin önünde engel oluşturan.

Peki, anne babalar olarak tüm bu olumsuzluklarla nasıl başa çıkacağız? Dünyada kalan en güzel eserimiz olan çocuklarımız için mücadele mi edeceğiz? Yoksa çocuklarımızı, adeta maddenin ilahlaştırıldığı bu kötü gidişe kurban mı edeceğiz? Bunu yapmaya hakkımız yok, çünkü çocuklar anne babalara Allah'ın birer emaneti ve bu emanetleri layıkıyla taşımak mesuliyetindeyiz.

İyi bir anne baba olmak çok zor değil. Bu süreçte belirleyici olan bizim bunun gereklerini ne kadar yerine getirebildiğimiz ve yapmamız gerekenler hususunda ne kadar bilgi sahibi olduğumuz. Akraba ziyareti için gittiğim bir köyde karşılaştığım genç bir anne bebeğini hazır mama ile beslediğini gurur duyarak anlatmıştı. Aslında aile süt, tahıl gibi pek çok doğal ürüne sahipti ama izlediği televizyon reklamı bebeğinin ihtiyaç duyduğu her şeyin mama kutusunun içerisinde olduğunu söylüyordu. Bu yüzden doğru ve yeterli bilgiye sahip olmak birinci koşul bu süreçte.

Tüm canlılar içerisinde bakımı en zor olanların başında insan yavrusu geliyor. Fil yavruları dahi yaklaşık 30 dakika içerisinde sürüyle birlikte hareket edebilecek kabiliyete erişebiliyor. Ebeveynlik çok ciddi fedakârlıklar ve emek gerektiren uzun soluklu bir süreç. Bu zorlu süreçte çocukların ihtiyaç duyduğu sevgi, ilgi, merhamet, bakım, özen ve daha pek çok gereksinimin anne babalar tarafından yeterince karşılanmadığı durumlarda hem çocuğun gelişimi olumsuz etkilenmekte hem de sağlıklı bir çocuk ve ebeveyn ilişkisi kurulamamakta. Dolayısıyla ilgi ve sevginin, çocukların ihtiyaçlarının zamanında ve yeterince karşılanmasının, çok önemli olduğunu unutmamak gerekir.

Anne babalar olarak en sık yaptığımız şeylerden birisi çocuklarımıza sık sık öğüt vermek, telkinde bulunmak. Tabi ki öğüt vermek ve telkinde bulunmak önemli lakin, çocukların sözlerimizden ziyade davranışlarımızı dikkate aldıklarını, bunları taklit ettiklerini unutmamak gerekir. Yani çocuklara örnek alabilecekleri, onlara değer, inanç, ahlak ve terbiye kazandıracak güzel örnekler olmamız gerekir. 

Çocuklar büyüme sürecinde çok sayıda olumsuz etkiye maruz kalabilirler. Bu yüzden onların yanlış ve onaylamayacağımız şeyler yapmasını istemiyor isek, onlara razı olacağımız, ilgi ve isteklerine uygun, aynı zamanda öğrenmelerine ve gelişimlerine yardımcı olacak seçenekler sunmamız lazım.

Çocukların sadece beyinlerinin değil, kalplerinin de beslenmesi, sadece kendinden değil diğer canlılardan da mesul olduklarının anlatılması, ilgi, yetenek ve isteklerini sergilemeleri için fırsatlar verilmesi ve yaşamda sadece kariyerin değil ahlaklı olmanın da gerekli olduğunun anlatılması gerekir. Birde çocukların yaşamını ekranların istilasından kurtarabilirsek, çok önemli bir zafer elde etmiş olacağız.

Çocukları helal rızıkla yetiştirmek, Allah'ın varlığını ve birliğini anlatmak, sevgi, hoşgörü ve kuralların olduğu bir aile ortamı sunmak lazım. İmam Gazali'nin dediği üzere “çocuk kalbi öğretilen şeye meyillidir, sevgi öğretilirse iyilik, şer öğretilirse kötülük üzere büyür” …

Vesselam…