Sedat Yurtseven’i tanıdığım kısacık zaman dilimi benim fikrim ve ruhumda değerli izler bıraktı. Eskişehir’de Anadolu Üniversitesinde çalıştığım fakültedeki odama ziyarete geldiğinde o ak saçlı bilgenin âl-i cenaplığı karşısında mahcup olmuş idim. Beni son derece nazik, ölçülü ve samimi bir hal ile kucaklamıştı. İlk defa görmeme rağmen sanki asırlardır tanıştığım bir ruhla dünyada nihayet karşılaşmış gibi idim. Her yönü ile bir öğretmen idi. O karlı günde işini gücünü bırakıp gelmesi sonrasında iki defa daha gördüğüm bu yüce adamın bende tesiri ve duygusu çok uzun zamanlara sari idi. Bir medeniyet imbiğinde süzülmüş ruh, ete kemiğe bürünmüş ve hayat olarak karşıma çıkmıştı. Bazı insanlar vardır hâliyle size maya çalar gider ya Sedat Ağabey işte benim için öyle olan müstesna birkaç adamdan biriydi. Düşünen, gayret eden ve yolda olan. Bir yazısında “Şikayet ediyoruz.. Günden, güneşten, zamandan, zeminden, halden, elden, dilden şikâyet. Sanki kuşatılmış gibiyiz. Yol, iz bulmakta zorluk çekiyoruz. Nefesimiz daralıyor. Susuzluğumuz sah­ralarca artıyor. Çok büyük kalabalıklarda yapayalnız kalmışız. Anlatamıyor, anlaşılamıyoruz. Fuzuli asırlar öncesi sanki bugünü tarif eylemiş;“Dert çok, derman yok, düşman kavi, tali zebun.” Evet, şekvanın sonu yok. Belki bunlar kısmen doğru ama galiba biraz işin kolay tarafı. Oysa esbaba tevessül etmek diye bir keyfiyet var. Esbaba tevessül etmiyoruz gibi geliyor bana. Susuzluğumuzu kandıracak pınarlar aramak zor geli­yor. Hal ehlinin haliyle hallenmek, ehl-i dil ile yoldaş olmak kısaca kâmil manada tefekkür etmek zor geli­yor. Aşk ile sevmek, Yaradan adına yaratılanı sevmek, aşk ile cümle eksikleri tamam görmek, Yunus Emre’ye uzak olduğumuz için zor geliyor.” dediği ne varsa ben bunları Sedat ağabey de fiilen görmüş idim. Sedat ağabey esbaba tevessül eder, çok okurdu. Kendi zamanına çok fazla, lüks şahsiyetlerden biri olarak düşünmüştüm hep Sedat ağabeyi. Kendisi inanmış, samimi son derece ölçülü ve nazik bir Türk milliyetçisi, ülkücü idi. Zaman zaman paylaştığım yazılarıma verdiği tepkilerle beni haddimden fazla teşvik etmesiyle yoluma ışık olmuştu. Cevahiri doğru terazi tartarsa hakikat zahir olur; işte Sedat ağabeyin yazılarıma yorumları hep bu yolda beni mutlu ediyor ve teşvik eyliyordu. Biliyordum ki rüşvet-i kelam etmezdi.  

            Eskişehir Türk Ocağı eski başkanlarından idi. Bu yönüyle benim kendisine ayrı bir muhabbetim de oluşmuştu. Zira o temsil ile Türk ocaklı olunması izlemek bu kaba, saba, kurnaz ve katı zamanda sadra şifa bir haldi. “Türk’ün gönül coğrafyasını gönüllere nakş etmemişsek şikâyet hakkımız yok. Aramak, araştırmak, taşımak, yaşamak ve yaşatmak gibi asla göz ardı edilemeyecek sorumluluklarımız var.”, bilinciyle yaşamış bir gönül ve ülkü adamıydı. Mesuliyetini ve mensubiyetini hazmetmiş ve bu yolda bir ömür geçirmişti. “Aşk ile sevmek, Yaradan adına yaratılanı sevmek, aşk ile cümle eksikleri tamam görmek, Yunus Emre’ye uzak olduğumuz için zor geliyor. Ve elbette Hz. Mevlana’ya, Hünkâr Hacı Bektaşi Veli’ye, Hoca Ahmed Yesevi’ye ve bu uluların çerağı ile aydınlanan o muhteşem medeniyete, düşünce dünyasına uzak olduğumuz için zor geliyor. Oysa o aydınlık yola çıkın göreceksiniz. Büyülü bir kehkeşan altına uzanın gökten yıldızları birer birer indirmeye başlayın. Göreceksiniz, maveradan, ötelerden üzerinize huzur yağmurları yağacak.”, tespitlerini burada aktarmak fazla söze hacet bırakmaz. Aşk ile seven Türk medeniyetini özleyen ruhlardandı. Niyazım şimdi göçtüğü ötelerde bu aydın ruhlarla buluşmuş olması ve huzur yağmurlarında olmasıdır.

            Nihayet o kavli ve haliyle bir öğretmendi. Türkçesinin güzelliği ve fikirlerinin berraklığı ile mavi gök yağız yer arasında bir mefkûre çerağıydı demek yanlış olmayacaktır. “İlk görev yerim Samsun Akpınar İlköğretmen Okulu’dur. 1970 yılında "Nereyi istiyorsunuz?" sorusuna karşılık "Bayrağın dalgalandığı yer, yoksa dalgalandıracağım yer." cevabı, inanç ve azmiyle öğretmenliğe başladım. Milli bir ruh ve heyecanla milletimizin hizmetinde bulunmak idealimizdi. Öyle yetişmiş, Öyle görmüş ve öyle inanmıştık. Bireysel olarak çok mutlu olduğum hususlar olmakla birlikte genelde hayâl kırıklıklarım devam ediyor.” İşte Sadet Yurtseven böyle bir öğretmen idi. Milli ruh ve heyecanına ben dahi şahidim. Onun eğitim anlayışını “Onun için genç kendinin farkında olmalıdır. Merhum Arif Nihat Asya hocamınız ifadesiyle ‘’Fatih’in İstanbul’u fethettiği yaşta’’ olduğuna ya da olacağına inanmalıdır. Eğitim dünyaya gelmekle başlıyor, dil, anadil ana sütüyle birlikte emziriliyor. Şefkat, sevgi ana kucağında başlıyor. İlk öğrenilenler ana-ata ocağında öğreniliyor. Aileler bu hazinenin ne ifade ettiği bilinciyle bilinçlenmelidirler. Genci teslim alacak olan öğretmen ve çevre neyin emanetçisi olduğunun farkında olarak en iyiye, en doğruya nasıl ulaşır ve nasıl ulaştırırım nasıl korurum gayretiyle geceyi gündüze katabilmeli, gözüne uyku girmemelidir. Bu emanetin nöbeti kutsaldır ve asla ihmale gelmez.” sözlerinden      anlamak kabildir. O milli olan ve insanlığa hayat verecek bir eğitimi düşünüyordu: “Milli, millete ait demekse elbette milli eğitiminde, öğretiminde temel niteliği milli olmaktır. Milletin sosyolojik yapısına bulunduğu coğrafyadaki jeopolitik durumuna ve tarihi seyrine uygun olmalıdır. Çağdaş ve modern olmaya bu hususlar asla engel değildir. Bu bilinçle zaten bakanlığın adı da milli eğitim bakanlığıdır. Bütün unsurlarıyla millilik vasfı taşıyan ancak çağı yakalayan hatta önüne geçen bir gayretin adı olmalıdır Milli Eğitim Bakanlığı. Milli eğitim bir devlet politikası olarak çok uzun yılları içine alacak şekilde planlanmalı, her aklına esenin değişiklik yapmaya cesaret edemeyeceği bir yapı olmalıdır.”

            İşte kendi sözleri, benim kırık kalemimin eksik cümleleri ve hafızamın yorgun gölgelerine akseden ve daha çok şey denilecekken aslında lafbazlık etmemek edebiyle susmayı tercih ederek yazdığımız Sedat Yurtsever böyle bir güzel insandı. Bir Türk milliyetçisi, ülkücü, öğretmen, bir üslup ve ölçü insanı, kadir bilen şahsiyetli bir güzel bilge idi. Hatırasına naçiz bir vefa olarak hazırlanan bu yazıda onu ve sevdiklerini kendimizce yad ederek tarihin kenarına bir derkenar düşelim istedik. Evvel giden ahbaba selam olsun erenler... Ruhu şad olsun.

Bayrağın dalgalandığı yer, yoksa dalgalandıracağım yerlerden selam olsun ağabey. Dert çok, derman yok, düşman kavi, tali zebun olsa da umut baki…

Vesselam