VF kat sol
VF kat sağ


Temaşa -8: Ahirden Bir Dem

-Ruzname; Kelime Günlüğü’nden-

Güdümleyicilerin epey bir zorlamasıyla günümüz insanı kendi merkezinden dünyaya komut vermeye şartlanmış durumda. Ne yöne gideceği konusunda ise gönlü mutmain değil. Çoğu zaman durduğu yerden emin değil. Kimi kendine, kimi etrafa, kimi de zülfüyâra zarar gelmesin diye meylettiği yerin en yakın eşiğinde bekliyor. Ne ötesine geçebiliyor ne gerisine gidebiliyor.

Öncesini bilenlerin de malumudur, 2000’ler epey tedirginlik getirdi hayatlara. Soğuk savaşın sona ermesiyle sarhoşluk yaşayan süper güçler, kısa zamanda yeni nesil soğuk savaş modelleri türetti. Yükselmeye azmettiren materyalist âlem, artık ciddi güvenlik sorunlarıyla boğuşuyor.

Merkezi ve yaradılışına sadakati kaybetmiş toplumların etkisinde yaşayan ve aynı yönergeleri izleyen insanlık için olup bitenlerin her biri kaygı sebebi. İhtiyacın ötesini arzulamak yeni bir ihtiyaç gibi algılanırken yeniden temel ihtiyacına odaklanmanın getirdiği bir sarsıntı var. Sonumuz ne olacak tedirginliği hâkim.

Kişilerin depresyon ve panik tedavisi için çeşitli ilaç ve terapiler mevcut ve uygulanıyor. Ama toplumun genel depresyon ve panik durumları için üretilmiş ve uygulanabilen herhangi bir tedavi veya terapi yok. Hele ki insanların en çok da birbirlerini olumsuzluklar için kışkırttığı sanal ortamlar için hiçbir çözüm yok. Tepede biri fişi çekmedikçe leyleklerin lakları devam ediyor. Lakin laklaklar leyleklerinki kadar masum değil.

Kısaca kitlesel sorunları körükleyen birçok tetikleyici aktif olarak mevcutken, pasif çözümcül yaklaşımlardan söz bile edemiyoruz. Tavsiyeler havada kalıyor.

O zaman işi eğitime bağlayalım istiyoruz. Nasılsa eğitim birçok zorunu çözer, kapalı kapıları açar diye düşünüyoruz. Ama günden güne fark ediyoruz ki eğitim de eskisi gibi değil. Önceden, belirli bir disiplinle eğitilmiş insanların ideal bir toplumu inşa edebildiği vakiydi. Eğitimcinin eğitime ihtiyaç duyduğu bir dönemde, idealin ne olduğu tartışılırken eğitimli insan da artık mutlak güvenli bir toplum kurucu sayılmıyor.

İnsan için en zor olan geriye adım atmaktır. Maddi dünyanın konforunu artıran teknolojik gelişimin aksaması, geri gitmesi ya da yok olması dünyanın ve insanlığın kıyameti sayılıyor. Zaten bu konuda dimağlar çoktan eğitildi, algılar törpülendi. Son 25 yılda dünyalılar o kadar çok distopya izledi veya dinledi ki belki de tek umudunu, yaşanacağı söylenen nükleer kıyametin ardından hayatta kalan azınlığa dâhil olmaya indirgedi. Dâhil olabileceğine dair de bir umudu olmadan…

Ahir zamanda yaşamak, biraz da eşikte beklemek bu yüzden. Toplum huzursuzluğundan bunalanlar, dünyayı karıştırmakta ve savaştırmakta herhangi bir payı olmayanlar, haysiyetini diri tutup kendi yağıyla kavrulanlar, sağlam bir işaretin yolunu gözlüyor âdeta. O işaret kendine ulaşamayacak bile olsa varsın olmasın diyor. Emaneti layıkıyla teslim edip güzellikle göçmek istiyor.

Gerçek dünyanın eziyetli bir manzarası var artık. Zalim-masum, katil-maktul arasındaki hakkaniyet ortadan kalktığından beri huzur günden güne azalıyor.

Modern tıp, bu hasarları gideremiyor tedavi edemiyor. Kitlesel bozguna, yıpranmışlığa, huzursuzluğa çözüm üretemiyor.

Madem öyle iş başa düşüyor. Niyeti halis ve samimi olan için dünya daha güzel bir yer. Üzüntülerin ve acıların çözümü daha mümkün. Her şeyi fazlasıyla var gibi görünen ama iyi ve güzel her şeyi eksik kalmış bu âlemde, iyileştiricileri tesis etmek için herkes her zamankinden daha fazla çabalamak ve toplumla paylaşmak zorunda. Elinden gelen her tür iyileştiriciyi paylaşan önce kendi iyileşiyor, yükünden arınıyor.

Dünyada konfor eksilmesine odaklanmak yerine, eksilen insanlığı onarmak en güzeli… Bu da en güzel insan manzaralarını inşa etmek demek.

Daima bol güneşli insan manzaralarınız olsun.