"Yeniden başlamalı, yeniden anlamalı..." diye başlar şarkı. Bütün bitmişlere, tükenmişlere inat göz kırpar umuda. El sallar uzaktan da olsa mutluluğa...

Bazen eski defterleri toplayıp, alelacele bir sandığa kilitlemek gerekir. Hayatın daha sağlıklı ve yaşanılabilir olması içindir bu. Lâkin söylenildiği kadar da kolay değildir; insan geçmişiyle bir bütündür zira.

Belki iç yakan birkaç damla gözyaşının ardından, yepyeni bir defter açılır bembeyaz...

Ve şarkı devam eder:

"Yeniden dinlemeli o yiten türküleri..."

Her son yeni bir başlangıçtır. Sancılı bir kabulleniş sürecinin ardından tertemiz sayfaları itina ile doldurma vakti gelmiştir artık. Eski hatalara düşmeden, incitmeden, incinmeden, edepli ve ferasetli bir şekilde adeta ipin üzerindeki cambaz titizliğinde; aynı yolda aynı şarkılarla, türkülerle ama daha güçlü yürümek maksadıyla, düştüğü yerden kalkar insan. Bu kalkış müjdedir, bu kalkış besmeledir...

Şöyle biter şarkı:

"Dağılır gider kara bir bulut, dokununca bir dost eli..."

Gölgesinde dinlendiği, gövdesine yaslandığında kendini güvende hissettiği ağacın dalına muhtaçtır insan.

İşte kara bulutları dağıtan o el, bir musafahalaşmayla dokunur açlığını çeken ele... Yeniden başlamak için kâfidir bu dokunuş...

Ve dillere pelesenk olmuş o şarkı çalar yine bir yerlerde:

"Yeniden başlamalı, yeniden anlamalı...

Yeniden dinlemeli, o yiten türküleri...

Dağılır gider kara bir bulut;

Dokununca bir dost eli..."

Allah yeniden başlayanların yardımcısıdır.

Allah Yâr ve Yardımcımız olsun...