Mevcûdiyetlerini muhâfaza eden muhtelif derneklerden müteşekkil Federasyon, bir sene sonra, 1-2 Nisan 1951 târihlerinde, İstanbul’da bir kongre akdederek yekpâre bir “Türk Milliyetçiler Derneği”ne (TMD) ink̆il̃âb etti ve seçilen Muvakkat̃ İdâre Hey’eti, kendi içinden Halûk Karamağaralı’yı, muvakkat̃ Umûmî Reîsliğe getirdi. (Yine de, on beş ay süren bir “Muvakkat̃ Umûmî Reîslik”… TMD’nin 24-25 Temmuz 1952’de akdedilen ilk kongresinde, Muvakkat̃ İdâre Hey’eti, yerini Dâimî İdâre Hey’etine bırakacak ve Derneğin Umûmî Reîsliğine de, DP Isparta Meb’ûsu Said Bilgiç seçilecekdir.) (TMD’nin hem umûmî olarak İsl̃âmperver mücâdele, hem de onunla iç içe bir seyir tâk̆îb eden Ayasofya Dâvâsı târihimizde pek mühim bir mevk̆ii hâiz olduğunu daha evvel tebârüz ettirmiştik; binâenaleyh, yukarıda da tasrîh ettiğimiz vechiyle, ondan tafsîl̃âtlıca bahsetmeyi münâsib görüyoruz. Bittabi, temennîmiz, Dâvâmızın -aslına muvâfık olarak, l̃âkin onun sâdece birkaç vechesi üzerinde durarak inşâ etmiye çalıştığımız ve kendi fikrî/ahl̃âk̆î noktainazarımıza göre yorumlamaktan ictinâb etmediğimiz- bu mahdûd târihçesinin ibretle okunması, onun üzerinde ibretle teemmül edilmesidir… İbret almadıktan, yânî kendi fikir, inanc ve amellerimiz için ders çıkarmadıktan sonra târihle, mâzîyle meşgûl̃ olmaktan mânâ nedir?)

TMD’nin 1-2 Nisan 1951 târihlerinde akdedilen bu Teşekkül Kongresinde okunan (ve muhtemelen Nureddin Topçu tarafından kaleme alınmış olan) Faâliyet Raporu, Federasyon’un bir senelik faâliyetlerinin, Türkiye’nin Kemalist devir târihinde, bir dönüm noktası teşkîl ettiğini, istik̆bâl̃ için ümîd veren bir tekevvün devresini başlattığını işâret ediyordu:

“Bizce kısa faaliyetimizin başarısı manevî cepheden olmuştur.

“Federasyonumuz milliyetçi bir gençlik hareketinin, mukaddesatına ve millî kıymetlerine bağlı bir Türk gençliğinin mevcudiyetini ispat etmiştir.

“Hangi maske altında, ne şekilde ve nereden gelirse gelsin milliyet ve mukad­desatına karşı yapılan tecavüz ve taarruzlarla, yılmadan, bir kütle hâlinde mü­cadele edeceğini ortaya koymuştur.

“Milliyetçiliğin herhangi bir partinin malı olmadığını, partiler üstü ve particilik dışı bir dâva olduğunu, bu dâva için bütün vatanseverlerin bir safta toplanmaları lâzım geldiğini duyurmuştur.

“Ve nihayet Federasyonumuz, türlü ithamlara maruz kalan Müslüman Türk çocuk­larının koruyucusu ve türlü iftiralara uğrıyan milliyetçilik cereyanının müdafii olmuştur.

“Bugün bir ruh doğmuştur. Bunu Kurultayınıza arz ve tevdi etmekle şeref duyuyoruz. Vereceğiniz karar ve direktiflerle milliyetçiliğimizi memleket çapında teşkilâtlandıracak, vatanın aydın ve ışıklı yarınının hazırlayıcıları ola­rak altın çağımızın kapılarını açacaksınız.” (Turan Can 2022, mezk̃ûr makâleden naklen; Can’a nazaran: “Bu raporda Nurettin Topçu’ya has üslûbun izleri sezilmekteydi.”)

TMD’nin Teşekkül Kongresi hakkında târihî bir vesîka

Neşrettiği “Ayasofya Beyânnâmesi” ile, Ayasofya Dâvâsını kitlevî bir hareket hâl̃ine getiren Türk Milliyetçiler Derneği’nin bu teşekkül kongresi hakkında, elimizde, genişçe bir haber metni (bir “compte-rendu” –kontrandü-) bulunuyor. Türklük ve Mukaddesat Düşmanlariyle Savaş mecmûasının 13 Nisan 1951 târihli 3. nüshasında intişâr eden ve târihî kıymeti hâiz olan bu metin, Akgün Ayata’nın kaleminden çıkmıştır. (Savaş, 8 Haziran 1951 târihli 4. sayısından sonra neşir hayâtına vedâ edecekdir.

/https://www.eskieserler.com/Eski/Eserler/Dergi/673/Turkluk-ve-Mukaddesat-Dusmanlariyla-Savas.asp;26.2.2023/ Müellifi, Nâşir Hüsameddin Akmumcu’yu ve TMD mensûblarını hayırla yâdeder, Allâh’tan cümlesine rahmet niyâz ederiz!)

Kongrede, bu güzel inkişâf yanında, müessif bir hâdise de yaşanmıştır: Bu, Federasyon’un müessis âzâlarından Kültür Çalışmaları Derneği’nin ihrâcıdır. Aşağıdaki haberden öyle anlaşılıyor ki bunun sebebi, ihrâc edilen Derneğin, sâbık TMF, yeni TMD’nin İsl̃âmperver çizgisini hazmedememiş olmasıdır:

“Milliyetçiler Federasyonu Genel Kurul toplantısında hadise çıkararak toplantıyı sabote etmek istiyen ve üye mevcudu beş, on kişiyi geçmiyen Kültür Çalışmaları Derneği, Federasyondan ihraç edildiklerini görünce, ertesi günü bir beyanname neşrettiler. Türklüğüne ve mukaddesatına bağlı gençliğin faaliyetlerini ‘İrticaî’ olarak tavsif ettiler. Gerçi hakları da yok değil… Çünkü:

‘Kâbe Arabın olsun, / Çankaya bize yeter!’ diyen Behçet Kemal’in çıraklarına göre ‘din’ irticadır. [Aslında, bu mısrâlar, Kemalettin Kamu’ya âiddir. Mâmâfih, Behçet Kemâl de “Zındık Şâir”dir ve bunlardan beterini yazmıştır; mezkûr mısrâlar, bu kötü şöhreti yüzünden ona atfedilmiş olsa gerekdir… Ayrıca, “İlâh” olmak istiyen ve emeline nâil olan “Mutlak Şef”in gizli-âşik̃âr teşvîk̆iyle, bu çeşid şahısperest şiirler yazmak, makâle, kitab, gazete, mecmûa, v.s. neşretmek, nutuklar atmak o devirde moda olmuştu…]” (“Behçet Kemal’in Çırakları”, Türklük ve Mukaddesat Düşmanlariyle Savaş, 13 Nisan 1951, yıl 1, sayı 3, s. 4)

Ayata’nın Kongre hakkındaki haber metni

Akgün Ayata’nın “Türk Milliyetçiler Derneği” başlıklı metnini aşağıda aynen ik̆tibâs edeceğiz. -Vâkıaya sadâkat̃ten şaşmadan- samîmî hislerle ve (bir cümledeki ifâde kusûru hâric,) güzel bir üsl̃ûbla inşâ edilmiş, târihî kıymeti hâiz bu haber metninde –maâlesef- birkaç Uydurmaca kelime de dikkat̃i çekiyor: “Tüzük” (nizâmnâme), “tasarı” (l̃âyiha), “önerge” (takrîr), “üye” (âzâ, mensûb), “oya sunuldu” (reye konuldu), “gündem” (rûznâme), “önem” (ehemmiyet; “önemli”: mühim, ehemmiyetli), “önder” (öncü, pişvâ, lider), “oturum” (celse), “kutlu” (kudsî, mukaddes, mübârek), “başarı” (muvaffak̆iyet), (Mecmûanın aynı sayfasında, yine TMD hakkında, yukarıda naklettiğimiz haberde:) “genel kurul” (kongre; “genel” < Frz. général: umûmî; “kurul”: hey’et; meclis)… Kezâ, Türkcede mukâbili olan Fransızca kelimeler: “Delege” (murahhas), “komisyon” (encümen)…

Bunlar, en başta, yeni nesillerin mekteblerde senelerdir Kemalist Uydurma Dille yetişmesinin netîcesidir. Dîğer mühim bir sebeb de, “Millî Şef”in, 1924 Kânûn-i Esâsî’sini (Sel̃ânikli Dilmen’in riyâsetinde) Uydurmacaya tercüme ettirerek, 10 Ocak 1945’te, bu hâl̃iyle Meclis’de kânûnlaştırması, bu sûretle tedrîcen bütün hukûk dilinin Uydurmacalaşmıya başlaması, ayrıca, Kemalist matbûâtın da (mesel̃â Cumhuriyet’in 11, 12, 14, 18, 19, 23, 27, 29 Ocak 1945 târihli nüshaları) bu sun’î dile sâhib çıkmasıdır…  (Tafsîl̃ât için Türkçenin Istılâh Mes’elesi ve İdeolojik Kaynaklı Sapmalar kitabımızın –Ankara: Kurtuba Yl., 2013- “Yoztürkçenin Âleti Olarak ‘Anayasa’ Dili” başlıklı 15. Fasl’ına -ss. 477/491- mürâcaat)

Dîğer taraftan, aynı metnin, günümüz gencleri tarafından kaleme alınacak olsa, neredeyse tanınmaz hâl̃e geleceği düşünülürse, geçen yetmiş senede, halk dilinde yapılan tahrîbâtın çapı da idrâk̃ edilmiş olur…

Bu vesîleyle, bir kerre daha dikkat̃i çekme ihtiyâcı hissediyoruz:

Yeni nesillere düşen büyük vazîfe, Milletimizin bir asırdır mârûz kaldığı kültür jenosidinin –en başta dil olmak üzere, bütün cepheleriyle- şuûruna varmak ve Millî Mevcûdiyetimiz nâmına (yânî Millet îtibâriyle mevcûdiyetimizi idâmenin başlıca bir şartı olarak ve evvel̃â kendi nefislerimizden başlamak üzere) onunla topyek̃ûn mücâdele etmekdir.