“Hasan Bağcı, makale serisinin sonuna Türkçüleri ilzam etmek için üstadları Necip Fazıl Kısakürek’in bir parçasını almıştır. Biz o üstadı tanırız, 1945’te meşhur Irkçılar – Turancılar davasından beraat ettiğimiz zaman biz Türkçüleri evine davet ederek mükellef bir rakı ziyafeti çekmiş ve kurucusu olduğu Büyük Doğu Derneğiyle birleşmemizi teklif etmişti.

“Necip Fazıl iyi bir nesircidir. Fakat hiçbir yüksek okuldan mezun olmadığı için bir fikir tartışmasında ondan parçalar alıp tanık diye kullanmak doğru olmasa gerektir. […]

“Necip Fazıl’ın şaheseri dine, diyanete vesaireye karışan yazılar değil, ‘Kadın Bacakları’ hakkındaki nefis manzumesidir.” (Ötüken, 23.11.1970; (https://huseyinnihalatsiz.com/makale/yobazlik-bir-fikir-mustehasesidir/; 14.3.2023)

İlim Zihniyet ve Ahl̃âkına sâhib olmıyan bir insanın basît muhâkemesi: “Hiçbir yüksek okuldan mezun olmadığı için bir fikir tartışmasında ondan parçalar alıp tanık diye kullanmak doğru olmasa gerektir”… Ve ne kadar pespâye bir kıstas: Birinci vazîfesi beyin yıkıyarak Kemalist nesiller yetiştirmek olan Totaliter Maârifden icâzet almıyan insan, mûteber fikir ve bilgi sâhibi olamazmış!

Heyhât ki onun –azmış nefsâniyetine kapılarak- bu sûretle tahk̆îr ettiği Necip Fazıl da, ahl̃âk imtihânında muvaffak olamamıştır!

Herhâl̃de hassaten menhûs 27 Mayıs 1960 İhtil̃âl̃inden sonra, sür’at̃le Kemalizm ve Zındıklık istikâmetinde istihâle geçiren Nihal Atsız, 11 Aralık 1975’te İstanbul’da vefât etti. Necip Fazıl ise, Nisan 1975’te, Bâbıâli isimli matbûât hâtırâtının ilk baskısını neşretmişti: İstanbul, B.D. Yl., 344 s. Bu, bizim şahsî kütübhânemizdeki, def’alarca okuduğumuz nüshadır. Bunda, henüz hayâtta olan Nihal Atsız’dan bahis yok! Bir sene sonra (1976’da) kitabın ikinci baskısı yapılıyor ve bu il̃âveli baskıda, Necip Fazıl, dün, onca medh-ü-senâ ederek eserlerini mecmûasına dercettiği Nihal Atsız’dan, gâyet şâyân-ı teessüf bir tavırla, dostluklarını ink̃âr edip âdetâ tanımazlıktan gelerek, “ahmaklık”la, “budalalık”la, “ezberci kültür sâhibi olmak”la, “sığlık”la damgalıyarak ve alaylı ifâdelerle bahsediyor… Muhakkak ki Atsız’ın Ötüken’deki Zındıkça makâlesini ileriye sürmesi de onu, bu gayr̃-i ahl̃âk̆î tavrında mâzûr göstermez:

“Sene 1950… Büyük Doğu idarehanesine gelmiştir. O zamana kadar tanıdığım ve yüzyüze geldiğim biri değil. Yalınız koyu ırkçılığı ve (Hitler) vâri sağ kaşı üzerine uzattığı saçlariyle (karikatür) leştirdiğini [?] bildiğim, Dr. Rıza Nur yetiştirmesi bir adam… Peyami Safa onun için, Nâzım Hikmet’e koyduğu teşhis ile, ‘tam bir ahmak!’ derdi:

‘– Havası, esprisi, mizaç renkleri olmayan biri…’

“Konuştuk. Büyük Doğu’ya hayranlığını ve hele ‘İdeolocya Örgüsü’ne diyalektiği bakımından büyük alâka duyduğunu belirtti. Onunla komünizma ve belli başlı bir şahsa düşmanlık mevzuunda birleşiyorduk; fakat bu (antitez) lere karşılık asıl (tez) bahsinde apayrıydık. O, Türkçülük hissinden geliyor, bizse İslâm fikrinden yola çıkıyorduk. O, ideolocyalaştırılması imkânsız bir duygunun adamıydı; bizse her hissi potasında eriten bir düşüncenin bağlısı…

“Bir gün onu evime çağırdım. Tam bir nefs ve dünya muhasebesine girişelim diye… Yanına iki arkadaşını alıp geldi: Fethi Tevetoğlu ve Nurullah Banman… Sabaha kadar konuştuk. Kafa ve ruh çilesine sahip bir insan olmaktan çok uzak göründü bana… Bir milletin hayrı diye bir dâva olamazdı. Ancak bütün insanlığa dağıtımı kabil, beşeriyet çapında bir dâva…

“Ona sordum:

‘- İslâmiyet hakkında ne düşünüyorsunuz?’

“Hemen cevap verdi:

‘– Milletimin dinidir; hürmet ederim!’

‘– Ya milletinizin dini Şamanlık olsaydı?..’

“İslâma böyle bir iltifat, onu topyekûn reddetmekten beterdi. Kıymet, millete verilmiş ve İslâm tâbi mevkiine düşürülmüş oluyordu. Halbuki biz, Türk’ü müslüman olduğu için sevecek ve müslümanlığı nispetinde değerlendirecek bir milliyetçilik anlayışı peşindeydik ve bu anlayışa ‘Anadoluculuk’ ismini veriyorduk. Bir konferansımızda, 15 yıl sonra söyleyeceğimiz gibi, ‘eğer gaye Türklükse mutlaka bilmek lâzımdır ki, Türk müslüman olduktan sonra Türktür!’ tezini güdüyorduk.

“Nihâl Atsız’ı budalalığı ve ezberci kültürü içinde son derece sığ bir insan olarak böylece yaftaladıktan sonra, onunla ortak olduğumuz nefret kutupları üzerinde 1950 ve 1958 [doğrusu: 1949 ve 1959] Büyük Doğu’larında bazı yazılarını da neşrettik. 1958 [1959] Büyük Doğularında beni, Adnan Menderes’in sermayelendirdiğini zanneden Nihâl Atsız, isminin imlâsını Etnan Bey diye yazdığı Adnan Menderes’in güya bize yağdırdığı nimetlerden pay istediğini bana mektupla bildirmeye ve yazılarına [“Türkçülüğe Karşı Haçlı Seferi ve Çektiklerimiz” başlıklı hâtırâtına] ödenen paranın azlığından şikâyet etmeye kadar gitmiştir.

“Onunla asıl ayrılığımız ve karşılıklı nefrete kadar giden aykırılığımız, ismine ihtilâl dedikleri 1960 gece baskınından sonradır. Hadisenin ikinci günü telefon başındayım ve onunla konuşuyorum:

‘– Atsız, ne dersin bu hâllere?’

‘– Ne diyeceğim, pekâlâ derim. Seni hâlâ tevkif etmediler mi?’

‘– Niçin tevkif etsinler beni?’

‘- Şeriatçiliğinden ve Etnan Bey’e bağlılığından ötürü…’

‘– Ya seni niçin tevkif etmiyorlar?’

 ‘– BEN DİNDAR DEĞİLİM Kİ!..’

“Telefonu nefretle yüzüne kapattım ve ölünceye kadar yüzünü bir kere bile görmedim.

“İhtilâlden sonraki Büyük Doğu’lar ve bütün Anadolu’yu telgraf hatları gibi ören konferanslarım, onun temsil ettiği, ruhî muhteva dışı posa Türkçülüğünün iflâsını bana gösterdi; ve Nihâl Atsız Bey, ‘Ötüken’ ismiyle çıkardığı dergide Kâinatın Efendisine, hiç bir rezilin kullanamıyacağı sövme kelimeleriyle saldırırken [Bu ithâm doğru değil! Atsız, 23 Kasım 1970 târihli Ötüken’de neşrettiği “Yobazlık Bir Fikir Müstehâsesidir” başlıklı makâlesinde, Hz. Peygamber’e “sövmüyor”; İsl̃âm hakkında Materyalist-Marksist-Kemalist îzâhı benimsiyor. Aşağıda bu makâle üzerinde duracağız…], O’nun ümmetinden en hakîr fert olmanın üstüne şeref tanımayan beni de ihmâl etmedi ve şahsî hayatıma ait türlü iftiralarla lekelemeye davrandı. Nihayet, davasının, türlü sulandırılma ve diriltilme tecrübelerine rağmen silinen izleriyle beraber hiçbir iz bırakmadan [?] silinip gitti.

“Bir gün Büyük Doğu neslinin pırıltılı neşterini saplayacağı ümidini muhafaza ettiğimiz ‘Bâbıâli’ ufunetini göstermek için bu kadar misâl yeter.Türkiye’nin birbuçuk asırdır beklediği gerçek ruh ve kültür ihtilâli, önce “Bâbıâli”nin millileştirilmesi, ahlâkîleştirilmesi ve temel görüşe oturtulmasiyle başlayacaktır.” ((Necip Fazıl Kısakürek, Bâbıâli, İstanbul: Büyük Doğu Yl. 1976, ss. 335-337; Büyük Doğu – İBDA Sitesinden, 6.3.2012; https://gizlisavas.wordpress.com/2012/03/06/nihal-atsiz-kimdir-babiali-necip-fazil-kisakurek/; 20.3.2023; ayrıca İsmail Kemal Aydemir’in “Hüseyin Nihal Atsız ve Necip Fazıl Kısakürek” başlıklı makâlesi, 25.5.2020; https://www.tarihistan.org/huseyin-nihal-atsiz-ve-necip-fazil-kisakurek-ismail-kemal-aydemir/12192/; 18.3.2023)

“Türkiye’nin bir buçuk asırdır beklediği gerçek rûh ve kültür ihtil̃âl̃i… Bâbıâlî’nin ahl̃âk̆îleştirilmesi...”  Muhakkak ki bunları, ancak bil̃âtâvîz Hak̆îkat̃ Dâvâsı güden, şartlar zorlayınca têvîle sapmıyan, “Hak̆îk̆î merdlik zor karşısında belli olur!” ahl̃âkıyle davranan, enâniyetlerini zapturapt altında tutan, Hak̆îkat̃perverliğe her şeyden evvel lisân-ı hâl̃leriyle örnek olan insanlar tahakkuk ettirebilir!

İbret: İnsanları hatâları ve sevâblarıyle değerlendirmek, onların sâdece iyi taraflarından, doğru bilgi ve fikirlerinden, fazîletli davranışlarından istifâde etmek yerine onları –gözünde fazlasıyle büyüterek- efsâneleştirmek ne büyük hatâ! Gözlerini insanların sırf rezîletlerine dikip fazîletlerini görememek, ne büyük haksızlık! İnsanlar hakkında, mesnedsiz, müsbit delîlsiz, uluorta hüküm vermiye kalkışmak, ne büyük haddini bilmezlik! Hak̆îkat̃i tahrîf, ne büyük habâset! Ve insanlara taammüden zarâr veren, bundan pervâ etmiyen, ahl̃âk̆î değerleri hiçe sayan istismârcı, Münâfık, zâlim sefîhlerin müdellel kötülüklerini fâş ederek insanları onların şerrinden sakındırmamak, onlarla mücâdele etmemek ne büyük cebânet, ne büyük zillet!

Sahîh Müslümana, Dirâyetci Müslümana yakışan, Hak̆îkat̃ten başka tabu tanımamak, dâimâ Hak̆îkat̃e tâlib ve tâbi olmak ve Hak̆îkat̃ uğrunda mücâdele etmekdir! Muhakkak ki Allâh’a îmân dahi, Allâh (Kitâbullâh’ın târif ettiği vechiyle Allâh), en bedîhî hak̆îkat̃ olduğu için farz-ı ayndır! Kimin için “bedîhî hak̆îkat̃ (vérité évidente)”? Elbette, müfsid telk̆înlere kanmıyacak kadar temyîz kudretini hâiz aklıselîm sâhibleri için!

(https://twitter.com/ustadcemilmeric/status/1458138861880573957/photo/1; 18.3.2023)

Necip Fazıl ve Nihal Atsız, Mahkemede –Kemalist Toaliter Rejim nezdinde suç olan fikirleri yüzünden- berâber muhâkeme edilirken… (Bu muhâkemenin tam târihini tesbît edemedik; Nihal Atsız’ın da “Türkçülüğe Karşı Haçlı Seferi ve Çektiklerimiz” isimli hâtırâtının intişâr ettiği Büyük Doğu’nun birçok muharriri aleyhinde cezâ dâvâları açıldığı 1959 senesine âid olsa gerekdir…)

***