Nihal Atsız’ın hayâlî “Türk Milleti” târifi

Atsız, Orkun mecmûasının 16 Temmuz 1934 târihli 9. sayısındaki “Yirminci Asırda Türk Meselesi II: Türk Irkı = Türk Milleti” başlıklı, hiçbir ilmî, hattâ felsefî delîle istinâd etmiyen, kısaca münhasıran dogmatik mâhiyette olan makâlesinde, âşik̃âr vâkıayı ink̃̃âr ederek, kendi hayâl̃ âleminde ve gâyet avâmî, âmiyâne bir dille, “Türk Milleti”ni bir “kan birliği”, dîğer tâbirle “ırkî bir birlik” olarak târif ediyor:

“Millet için ırkı esas kabul edersek Fransızlarla Amerikalılar, dil ve kültürü kabul edersek Belçikalılarla İsviçreliler ve hatta Çinliler, vatanı kabul edersek Yahudiler bir millet değildir. O halde millet nedir? Burada önce şunu kabul etmeliyiz: Bizce yalnız Türk milleti vardır. Bunun için de yalnız onun tarifini yapmak lazımdır. Başkaları bu tarifin çerçevesine sığsa da sığmasa da ehemmiyeti yoktur. 

“Türkler için milliyet her şeyden önce bir kan meselesidir. Yani Türküm diyecek olan adam Türk neslinden olmalıdır. Türk nesli de tarihte malûm ve meşhur olan Türklerdir. Sibiryanın buzlu bir bucağında yaşıyan bir Saka veya Litvanyada yaşıyan bir Kıpçak Türk’tür. Sakanın dili bize pek aykırı gelebilir. Litvanyalı Kıpçak çoktandır öz dilini unutup Litvan diliyle konuşmuş olabilir. Fakat onlar kanca Türk oldukları için Türk’türler. Bunun için biz onlara bir yakınlık duyarız. Fakat yabancı kan taşıyan bir insan Türkçe’den başka dil bilmese bile, o, Türk değildir. […]

“Türk olmak için kanı Türk olmaktan başka çıkar yol yoktur ve olamaz da…”

Burada hemen dikkat̃i celbeden bir husûs, “Türk Milleti” târifini cihânşümûl̃ bir “millet” târifi içine oturtamaması, Türklere münhasır bir indî târif ortaya atmasıdır. Bu acz ve keyfî yaklaşım dahi, onu ciddîye almamak için k̃âfî sebebdir.

Sonra, ne kadar âmiyâne bir tâbir: “Türk kanı”! Sanki Türklere münhasır bir “kan” çeşidi varmış gibi! Bundan “irsiyet”i (“génétique”) kasdediyorsa, o da, kuru bir iddiâdır! Tıbbiye’de okumuş Müellifimiz, dünyânın hiçbir beşerî topluluğunda, dîğerlerinden bütünüyle farklı “millî irsler (gènes nationaux)” veyâ “millî irsiyet” mevcûd olmadığını bilmiyecek kadar câhil değildir! Zâten böyle bir şey vâk̆î olsaydı, o topluluk, farklı bir canlı türü olurdu…

Aslen Türk olduğu hâlde öz dilini unutup farklı bir dili benimsemiş (mesel̃â) Litvanyalı bir Kıpçağa “yakınlık duyarmışız”, çünki onun “kanı Türkmüş”! Vâkıaya ne kadar aykırı bir iddiâ! İki beşerî topluluğu veyâ umûmî olarak insanları birbirine yaklaştıran, ilk adımda, aynı dili konuşmak, ikinci adımda (dîn dâhil) birbirine yakın kültürel unsurları paylaşmak, üçüncü adımda da karşılıklı olarak mazbût ahl̃âka sâhib olmak, yânî dürüst ve iffetli olmak, birbirinin hakkını gözetmek, İnsan Hak ve Hürriyetlerine riâyet etmekdir. Bilakis, bize kötülük eden, kardeşimiz dahi olsa, ondan uzak dururuz.

Dîğer taraftan, kimde ne oranda “Türk kanı” veyâ “Türk irsleri” olduğunu nereden bileceğiz?

“Türk Milletine ihânet edenler, esâs îtibâriyle, aslen Türk olmıyan, yânî “Türk kanı” taşımıyanlar, “sütü bozuk olanlar” imiş… “Türk kanı” taşıyanların da ihânet ettiği vâkî ise de, bunların sayısı, “dîğerlerine nisbetle” daha azmış… Netîce:

“Türkümsüler birkaç göbek ilerki babalarının Türk’ten başka bir şey olduğunu bilmeyip kendilerini öz Türk sansalar da yine Türk değillerdir. Çünkü Türklük yalnız mânevî-ahlâkî değil, aynı zamanda maddî (yani fizik, fizyolojik, fizyonomik ve antropolojik) bir şeydir.”

Ne kadar üstünkörü, ne kadar avâmî iddiâlar! Sanki hâinlere mahsûs bir irsiyet varmış! Sanki hâinlerin irsî yapıları incelenip bir istatistik çıkarılmış!

Ayrıca ne korkunc bir bölücülük, ne korkunc bir ayrımcılık! Böyle bir nassa îtibâr eden bir millet paramparça olur ve birbirini ifnâ eder! Bir millete bundan büyük düşmanlık olur mu? Gûyâ “Türklük” iddiâsıyle, Türk Milletinin sonunu hazırlamak!

Tecrübî ilmin de, basît müşâhedenin de hemen tesbît ettiği bir vâkıa var: İnsanoğlu, doğduğunda, düz beyaz bir k̃ağıd gibidir; üzerine yazılanla mânâ kazanır… Binâenaleyh, insanoğluna, bebekliğinden îtibâren hangi milletin kültürü aşılanır, hangi milletin terbiyesi verilirse, o, onlara mensûb olur… Umûmî kâide budur ve binlerce senedir, nice milletler dîğerlerinin sînesinde, onların kültürlerini benimsiyerek erimiştir. Elbette Türkler de bu vâkıanın bir istisnâsı değildir. “Tabgaçlar” Çinlilerin içinde eriyip gitmediler mi? (O derecede ki eski “Türkler”, Çinlilere “Tabgaç” diyordu…) Buna mukâbil Soğd milleti de Türklerin içinde eriyip (farklı millet sıfatıyle) târihten silinmedi mi? Acabâ Anadolu veyâ Balkan Türkleri (Nihal Atsız dâhil), nîçin Türkistanlılardan farklı “fiynomik, antropolojik” (ve elbette kültürel) husûsiyetler gösteriyorlar?

Bu ne fikrî süflîlikdir böyle! Yahûdi Milletine küfretmek de ne oluyor?

Nihal Atsız, eski “Türk” (ki aslında biz onlarla aynı millet değiliz; çünki aynı kültüre sâhib değiliz) hâkanlarının gayr-i Türk hanımlarla da evlendiklerinden, aynı kâidenin mesel̃â Osmanlı Hânedânında da cârî olduğundan ve Yeniçeri vâkıasından haberi yokmuş gibi yazıyor ve bu meyânda insâfsızca, edebsizce, hakâret ve küfürle (haklarında hiçbir ciddîye alınmıya değer araştırmasının bulunmadığı) Yahûdilere taarruz ediyor:

“Türk olmak için Türk ırkının maddî ve mânevî hasletlerini tevarüs etmek icap eder. Binlerce yıllık tarihî hayatların milletlere verdiği bir terbiye vardır ki o öyle birkaç yılda ve hatta asırda elde edilemez. Asırlardan beri kılıç sallamış ve ömrünü er meydanında geçirmiş Türk milletinin bir çocuğu ile asırlardan beri sahtekârlık ve dolandırıcılıkla yaşamış Yahudi milletinin bir çocuğu nasıl müsavi olabilir? Aynı günde doğan bir Türk çocuğu ile bir Yahudi çocuğunu aynı terbiye müessesine alıp ikisine de yalnız esperanto dili öğretseler ve aynı şartlar altında aynı terbiyeyi verseler bile muhakkak ki Türk çocuğu yine yiğit, Yahudi yine korkak olacaktır. Türk çocuğu yine doğru, Yahudi yine sahtekâr yetişecektir.

Türk ordusunda en seçme ve kahraman unsur daima Kastamonu, Çankırı, Taşköprü, Tosya ve havalisinde yetişen neferlerdir. Niçin? Çünkü buradaki Türkler Orta Asya’dan nasıl geldilerse öyle kalmışlar, hiç karışmamışlardır. [???] Savaş meydanlarında yüzde hesabıyla en çok şehit düşenler de bunlardır. Halbuki Kastamonu ve civarı köylüsü ne gösterişsiz mahlûktur.

Demek ki Türk vatanı için kendisini harcıyan hep Türkler olduğu gibi en sakınmadan harcıyanlar da en karışmamış Türkler oluyor. […]

“Bazılarının söylediği gibi milliyet yalnız anlaşma vasıtası olan dil’in birliği ile izah edilseydi bir İstanbul Yahudisinin bize bir Kırgızdan daha yakın olması lâzım gelirdi. Hâlbuki bütün kanunlara, siyasî ve içtimaî hâdiselere, propagandalara rağmen biz Kırgızı kardeş, Yahudiyi de köpek çıfıt olarak tanıyoruz. Çünkü Kırgızın damarındaki kanın kendi damarımızdaki kan olduğunu, Yahudinin ise bize düşmanlıkla yuğurulduğunu biliyor, seziyoruz.” 

“Aynı günde doğan bir Türk çocuğu ile bir Yahudi çocuğunu aynı terbiye müessesine alıp ikisine de yalnız esperanto dili öğretseler ve aynı şartlar altında aynı terbiyeyi verseler bile muhakkak ki Türk çocuğu yine yiğit, Yahudi yine korkak olacak, Türk çocuğu yine doğru, Yahudi yine sahtekâr yetişecek” imiş!

Bu (aslında, bedâhat̃e mugâyir) iddiâ, en nihâyet bir faraziye olarak kabûl̃ edilebilir; onun doğruluğu sistemli müşâhede ve tecrübeyle tahk̆îk̆ edilir. Pekâl̃â, siz böyle bir tecrübe yaptınız mı? Ne sizin, ne başkalarının böyle bir tecrübesine tesâdüf ettik. (Aslında, mevcûd da biz bilmiyorsak, onun bize gösterilmesi l̃âzım gelir!) Öyleyse nasıl uluorta iddiâ edebiliyorsunuz ki “Yahûdi yine korkak ve sahtekâr olacaktır”? Hem bilâtefrîk bütün Yahûdilerin “korkak ve sahtek̃âr” olduğuna nasıl hükmettiniz? Delîliniz nedir? Bu iddiânız da, Kemalist Propagandaya aldanıp Arablar aleyhinde insâfsızca hüküm vermenize benziyor! Üstelik, bugünki Türkiye’de, bu kadar çok “sahtek̃âr ve korkak” insanın mevcûd olması, “kanları” veyâ “sütleri bozuk” olduğu için midir?

Ya şu Yahûdi milletine “köpek çıfıt” diye küfretmek de ne oluyoır? Bu ne edebsizlik! Siz ki g̃ûyâ “Türklük” dâvâsı güdüyorsunuz, bilmiyor musunuz ki Türk Milleti, bütün târihi boyunca, hiçbir zamân ne Yahûdi aleyhdârı, ne de Irkçı olmuştur? Milletinin en temel hasletlerine dahi sâhib çıkmadan nasıl “Türk” olunuyormuş?

Şurası iyice bilinmelidir ki biz Müslümanlar, aslâ bil̃âtefrîk bütün bir Yahûdi Milletine husûmet besliyemeyiz ve hiçbir zaman bir Yahûdiye sırf nesebi (veyâ sül̃âlesi), dîni, milliyeti yüzünden buğzedemeyiz! Onların içinden nice (Abudullah İbn-i Sel̃âm R.A., Ümmülmü’minîn Safiyye R.A. emsâl̃i) muhlis Müslümanlar, hayrânlık duyulacak müsbet ilim adamları ve feylesoflar yetişmiştir! Bizim mücâdelemiz, sâdece Siyonist Emperyalizmiyle ve içlerindeki Münâfık zümresiyledir. Ayrıca, mücâdelemiz, münhasıran tedâfüîdir; onlar, bize tecâvüzden vazgeçer, (meselâ Kemalist olmamak gibi) bilcümle İnsan Haklarımızı tanır, Filistin’de jenosidci siyâsetten vazgeçip Arablarla müsâvî şartlarda yaşamayı kabûl̃ eder, Memleketimizin dürüst, sâdık vatandaşları olurlarsa (ki bu takdîrde, bu Memleket, bizim olduğu kadar onların da vatanıdır), haklarında sâdece iyilik düşünür, kendileriyle dostâne yaşarız… (Zâten bu hâl̃ ve tavır içinde olan Yahûdilerin mevcûd olduğunu biliyor ve onlara muhabbet besliyoruz…)

Bütün yeryüzüne dağılmış olan, bütün milletlerin sînesinde yaşıyan Yahûdi Milleti hakkında, ne kadar hayâl̃perest olursa olsun, en büyük temennîmiz şudur: K̃âşki Siyonist Emperyalizminden vazgeçseler de bütün milletler arasında bir sul̃h ve dostluk âmili olarak rol̃ oynasalar!

 

Atsız, (kendisini Zındıklığa götüren) Irkçılıktan hiç vazgeçmedi ve –maâlesef- yeni nesiller üzerindeki Irkçı têsîri devâm ediyor…

“11 Aralık 1975’te 70 yaşındayken ölen Nihal Atsız’ı anmak için önceki gün mezarı başında gün boyu süren anma törenleri düzenlendi. Türkçü-Turancı akımının en önemli sembolü olan Atsız’ın fikirlerini benimseyen gençler ilginç bir folklorik anma gösterisi yaptı. Marmara, Kocaeli, İstanbul ve Yıldız Teknik üniversiteleri ile liseli gençler, Orta Asya’da kurulan Göktürk devletinin sembolü kurt işaretli atkılar ve Türk bayrakları ile mezarın önüne geldi. Önce Nihal Atsız’ın şiirlerini okuyan gençler, Orta Asya ve Anadolu üzerine söylediği sözleri tekrarladı. ‘Ey Kürşat Sana Söz, Karşımızda Koca Dünya Titreyecek’ şeklinde Türkçülük yemini eden gençler, eski Türk adetlerinde olduğu gibi tek dizlerinin üzerinde eğilerek saygı duruşunda bulundu. Türk savaşçılarının kaanlarının önünde saygı ile eğilmelerini sembolize eden gençler, sol dizlerini yere yapıştırırken başlarını hafifçe öne eğdi. Daha sonra hep birlikte bozkurt işareti yapan gençler dağıldı.” (Milliyet, 13.12.2012;  https://www.milliyet.com.tr/gundem/son-ulkuculer-1641077; 22.3.2023)

***