Öyle günler yaşadık ki, asrın afatını gördük.  Kahramanmaraş’lı merhum şairimiz Abdurrahim Karakoç mihriban şiirinde ‘lambada titreyen alev üşüyor’ dediği gibi hem yandık hem de üşüdük-donduk. Asrın felaketi olarak görülen depremde 3o binden fazla canımızı kaybettik. Çok sayıda yaralımız var.

Kıyamete kadar iyiliğin ve kötülüğün kıyasıya yarışacağını bilmemize rağmen ufak bir umut olarak kötülüğün iyiliğe yaklaşacağını bekledik. Ama ne mümkün daha da azıttılar. Yalanlar, iftiralara havada uçuştu.

Mayamız, karakterimiz, vicdanımız, duygularımız, sırlarımızın ortaya çıktı. Elleri, ayakları öpülesi insanlarımız olduğu gibi yüzlerine tüküreceğimiz hatta tükürmekten öteye geçmek istediğimiz insanlar kendini açığa çıkardı.

Psikolog tanıdığımın dediği gibi insaniyet; büyük afetlerin ve travmaların ilk ilacı ve can suyudur. Öyle değil mi gerçekten tökezleyip yere düşsek elimizi tutacak bir el aramıyor muyuz?

Kuşkusuz en büyük el devletimizin elidir. Yaşanan her sıkıntıda olduğu gibi asrın afeti olarak kabul edilen yaşanan bu son afette de devletimiz tüm gücüyle sahalardaydı.Yine devletimizin yanında Sivil toplum kuruluşlarımız ve yardım severlerimiz oradaydı.

Depremin yaşandığı tüm bölgelerde AFAD, PAK, JAK, JÖAK, DİSAK, Sahil Güvenlik, DAK, Güven, İtfaiye, Tahlisiye, MEB, STK’lar ve uluslararası arama kurtarma personelinden binlerce arama kurtarma personeli görev yaptı. Dışişleri Bakanlığı ile yapılan görüşmeler neticesinde diğer ülkelerden gelen arama kurtarma personeli sayısı 9 bin 793’tür.

Ayrıca AFAD, Emniyet, Jandarma, MSB, UMKE, Ambulans Ekipleri, Gönüllüler, Yerel Güvenlik ve Yerel Destek Ekipleri’nden görevlendirilen saha personel sayısı ile birlikte bölgede görev yapan toplam personel sayısı 238 bin 459.

Kurtarma araçları derhal yola çıktı. Başta ekskavatör, çekici, vinç, dozer, kamyon, arazöz, treyler, greyder, vidanjör vb. iş makineleri olmak üzere toplam 12 bin 322 araç sevk edildi.

Afet bölgelerine 40’ın üzerinde Vali , 152 Mülki İdare Amiri, 19 AFAD üst yöneticisi ile 68 il müdürü görevlendirildi. Ayrıca, uluslararası yardımların koordinasyonu için 13 büyükelçi ve 17 Dışişleri Bakanlığı personeli görev aldı.

Personel ve malzeme sevkiyatı için hava köprüsü kuruldu. Hava Kuvvetleri, Kara Kuvvetleri, Deniz Kuvvetleri, Sahil Güvenlik Komutanlığı, Jandarma Genel Komutanlığı, Emniyet Genel Müdürlüğü, Sağlık Bakanlığı ve Orman Genel Müdürlüğü’ne bağlı 170 helikopter ve 76 uçakla toplam 4 bin 97 sorti yapıldı.

Bölgeye personel, malzeme sevkiyatı ve tahliye amacıyla Deniz Kuvvetleri Komutanlığı tarafından 24, Sahil Güvenlik Komutanlığı tarafından 2 olmak üzere toplam 26 gemi görevlendirildi.

Yardımseverlerimizin, belediyelerimizin gönderdiği yardımları taşıyan tırlar uzun kuyruklar oluşturdu. Her ilimizden insanlar yardıma koştular. Gönüllü oldular.

Arama-kurtarma ekipleri gönüllüler ilk andan itibaren afet bölgesinde büyük bir mücadele ortaya koydu.

Bir arama kurtarma çalışanı sorulan "Canınızı hiç düşünmüyor musunuz?" sorusuna, "Bizim canımız şu anda Türkiye" cevabını verdi. Böyle bir adanmışlık, gönüllülük, teslimiyet gözleri yaşarttı.

Bağcılar Belediyesi kurtarma ekiplerinin hastanede kendisini ziyaretinde“Kaç gün geçerse geçsin, gelip beni kurtaracağınızı biliyordum.” Diyordu enkazdan çıkan İlayda.

Kurtarma ve yardım ekiplerimiz bu cümlenin benzerini Bosna Hersek’te bir ablanın ağzından da duymuşlardı.

Mehmetçiklerimiz il günden beri bölgede can siparene çalışıyor. Askerimiz yeri geldi çadır kurdu, yeri geldi arama ve kurtarma çalışmalarına katıldı. Bölgelerinin emniyet ve asayişini sağladı.

Hastanelerde doktor ve hemşerilerin özverili çalışmaları, deprem anında bile kaçmak yerine hastalarına koşmaları gönülleri fethetti.

Böyle güzellikler yaşanırken sahaya inen muhalefet liderleri ve yandaşları algı operasyonlarını başlattılar.

İçişleri Bakanımız Süleyman Soylu böyleleri için şu cümleyi kurdu: “Yaşadığımız tek güvenlik sorunu yağmacılık değil yalancılıktır”

Kendisine verilen ekmeği enkazdaki sahibine ulaştırmaya çalışan bir köpek, köyünü kurtarmak için kurtarma ekiplerine yol gösteren başka bir köpek, yaptığı değişik hareketlerle enkaz başında sahiplerinin kurtarılması vesile olan bir kedi umarım bazılarının vicdanlarının yumuşamasına ders olur.

Son sözlerimi Doğan Cüceloğlu’nun şu güzel cümleleriyle bitirmek istiyorum. “Ölümün saati yok. Yanınızdaki kişiye değer verin; kırmayın onu. Durup, durup sevdiğinizi söyleyin, özel hissettirin. En ufak bir şeyde bitti demeyin, ağlatmayın, üzmeyin. Neden mi? Çünkü ölümün saati yok.”

 

Acı, Gözyaşı, Umut, Tebessüm Karıştı Birbirine

Yaşanan asrın depreminde çok acılar yaşanırken tebessüm ettiren hatta içten bir ‘Sübhanallah’ ‘Allahuekber’ dedirten vakalara şahit olduk.

Depremde enkaz altında günlerce kalmasına rağmen sanki hiç yalnız kalmamışçasına gülümseyerek çıkan çocuklar-bebeklere şahit olduk.

Yaşlarına rağmen kurtarma ekipleriyle normal bir andaymış gibi sohbet eden insanları izlerken dillerimizde sürekli dualar vardı. Allahım ne büyüksün dedik.

Bu depremde şunu net gördük ömrün varsa enkaz altı size ev rahatlığı yaşatıyor.

Bazı çocukların enkazdan çıktıktan sonra karnım tok ifadeleri gözlerimizle göremediğimiz, kulaklarımızla duyamadığımız, bir anne şefkatiyle yaklaşan yardımcıların olduğunu  defalarca kanıtlandı. Gelin şimdi nasıl Allahu ekber demeyelim.

Allahuekber lafzından rahatsızlık duyanlar konusunda fazla durmayalım derim. Onlar çok konuta kalpleri mühürlenmiş olanlardır. Ne derseniz deyin o mührü çözemezsiniz artık.

Biz güzelliklere odaklanalım.

Yardım için kurulan çadırları sürekli dolaştım. Oralarda gördüğüm manzaralar gözlerimi yaşarttı. Hatta bazen dönerek ağladığımı bilirim. Yardıma koşanların büyük bir kesimi 16-25 yaş aralığı gençlerimizdi.  Yollarımız yardım tırları konvoylarıyla doldu. Ülkemizin ve dünyanın her köşesinden ben de bir şeyler yapabilirim diye koşan gönüllülerimiz oldu çok şükür.

Güzelliklerimiz, iyiliklerimiz kat be kat fazla. Biz işin bu kısmında olalım. Bütün kızgınlıkları Zaten bu birlikteliğimiz için. Birlik ve beraberliğimiz daim olsun inşallah.

Enkazda düğün davetiyesi çıktı. Bulanları derinden sarstı. Düğün tarihi 25 Şubat. Çiftimizin durumları hakkında bilgimiz yok.  Şair Ayla Aydemir’in şiiri bu durumu anlatıyor sanki.  Paylaşıyorum:

“Duvağını Melekler Açsın Sevdiğim

Bu şehirde miydi zelzele bende mi

Hangi belediyenin sınırında kalır bu acı

Kim kaldıracak içimdeki bu enkazı

Hangi ilden yardım konvoyu, hangi kurtarma ekibi el atacak halime,

Hangi kamyon getirdi kullanılabilir bir yürek

Sana teslim edemediğim evin anahtarı hala cebimde

Cesaretim yok içeri girmeye

Açılmamış sandığın, el değmemiş mutfağın, her şeyde senin izin hepsi senin emeğin

Dilim hançer, sözüm kor, halimde dillenmiyor

Adını söylemeye takatim yetmiyor

Akrebe takıldı gelinliğin, yelkovana duvağın,

Gelin dediğin damatsız çıkar mı sevdiğim?

Uymadı mı boyun boyuma

Duvağını melekler açsın sevdiğim