(Akşam, 21.11.1938, s. 5)

Müşâvir tabîblerden Prof. Dr. Hayrullah Diker, alenen yalan söylemiş, Mustafa Kemâl̃’in cesedinin tahnît edilmediğini beyân etmiş, dîğer müdâvî ve müşâvir tabîbler de onu tekzîb etmiyerek bu yalana iştirâk̃ etmişlerdi… (Aynı sayfanın solundaki haberde ise, bir hak̆îkat̃ payı var: Mustafa Kemâl̃, “diktatör” değil, “totaliter şef”di…) Dîğer taraftan, Dr. Diker’in beyânâtında şu husûs da câlib-i dikkat̃tir: Cesedin tahnît edilmesinin (herhâl̃de İsl̃âm noktainazarından) onun “kudsiyetini ihl̃âl̃ etmek” olduğunun pekâl̃â şuûrundadırlar!

*** 

 

Bu kaynaklardan elde edilen mâl̃ûmâta nazaran, cesedin damarlarına bakteri öldürücü kimyevî bir mahl̃ûl̃ (“200 gr formaline, 1 gr sublime, 200 gr tuz, 10 gr acide phénique, 1000 gr su”) zerkedildikten sonra, yüz nâhiyesine ve muhtemelen cesedin başka kısımlarına il̃âclı pamuk parçaları konmuş, cesed bütünüyle sargı beziyle (“gazlı bantlarla”) sarmalanmıştır. Bu “pamuk kitlelerinden” ve “gazlı bantlardan” sonra, bütün cesed, yine muhtemelen il̃âclı olan kahverengi bir muşambayla sarılmıştır. Bu kitle de tamâmen il̃âclı ince talaşla kaplanarak kurşun bir tâbut içine kapatılmış, kurşun tâbut, havası boşaltıldıktan sonra lehimlenmiştir. Nihâî olarak, kurşun tâbut, gül ağacından îmâl̃ edilmiş bir başka tâbutun içine yerleştirilmiştir.

Mustafa Kemâl̃’in cesedinin tahnît ameliyesi, Gülhâne Marazî Teşrîh Profesörü Dr. M. Lütfi Aksu’nun eseri olmuş, bütün müdâvî ve müşâvir tabîbler de ona bu husûsta yardımcı olmuşlardır.

Tahnît ameliyesi tamâmlanınca, “11 İkinci Teşrîn 1938” târihli bir “Tahnît Raporu” hazırlanmış, Rapor, bütün müdâvî ve müşâvir tabîblerle berâber, devrin Sıhhiye ve İctimâî Muâvenet Vekîli (Aydın Meb'ûsu) Dr. Hulûsi Alataş ve Sıhhiye Müsteşârı Dr. Asım İsmail Arar tarafından imzâlanmıştır.

Mustafa Kemâl̃’in mumyasını tavâf

Mustafa Kemâl̃’in mumyalanarak veyâ tahnît edilerek (ki ikisinin arasında netîce olarak bir fark olmadığını yukarıda îzâh etmiştik) “ölümsüzleştirilmek” istenen cesedini hâvî gülağacı tâbut, bil̃âhare, Dolmabahçe Sarayı’nın Muâyede (Bayramlaşma) Salonu’nda hazırlanan katafalka yerleştirildi. Katafalkın etrâfında Kemalist Totaliter İdeolojiyi hül̃âsa eden (altı köşeli yıldız misâl̃i) “Altı Umde”yi temsîlen altı meş’ale yanıyordu. “Atatürk'ün Cenaze Törenine Ait Esas Program”da, “Altı Umde”yle berâber, kadîm “Oniki Kabîle”yi temsîl edercesine, “on iki” sayısına da büyük ehemmiyet atfedildiği görülüyor; kendilerine, Cenâze Merâsiminde pek husûsî vazîfeler tevdî edilmiş “general̃ler”in de, “saylavlar”ın da on ikişer aded olmasına dikkat̃ edilmiştir:

“16 Sonteşrin 1938 Çarşamba günü: […] Üstü Türk Sancağı ile mestur, etrafı girlant şeklinde güllerle muhat ve altı oku temsilen yanan altı meşalenin yanlarında kılıçları çekik olarak tazim vaziyetini almış bulunan General, Amiral, Kara, Deniz ve Hava Albay ve Yarbaylarından müteşekkil altı yüksek rütbeli Subayın nöbet beklediği Katafalk’ın önünden berayi tazim, aşağıdaki sırayı takiben geçilecektir… […]

“19 Sonteşrin 1938 Cumartesi günü: Tabut, sabah 8.30 da on iki general tarafından kaldırılacak ve Dolmabahçe Sarayının dış kapısı önünde bulundurulan top arabasına vazedilecektir. […]

“20 Sonteşrin 1938 Pazar günü: […] (Ankara İstasyonunda) Tabut vagondan indirilecek ve bu esnada ihtiram kıtasına refakat eden bando tarafından Chopin’in matem marşı çalınacaktır. Tabut, 12 General tarafından kemali tazimle istasyonun büyük holünden geçirilerek istasyon merdivenleri önünde bulundurulacak olan top arabasına vazedilecektir. […]

“Tabut frak giymiş 12 saylav tarafından top arabasından indirilecek ve Kamutay binasının methalinde önceden hazırlanan mahalli mahsusa vazedilerek bir Katafalk vücuda getirilecektir. Katafalk’ın iki tarafına altı oku temsilen altı meşale konulacak ve bu meşalelerin yanlarında sağ ve solda birer General, birer Subay ve Er’den müteşekkil altı kişilik bir heyet büyük üniformalarını lâbis ve kılıçları çekilmiş bir vaziyette tazim nöbeti bekliyeceklerdir. […]

“21 Sonteşrin 1938 Pazartesi günü: […] Saat 10 da Tabut, frak giymiş 12 Saylav tarafından kaldırılarak, Kamutay binası önünde bulundurulacak olan top arabasına vazedilecektir. Bu esnada, cenazeye refakat edecek 12 General, top arabasının iki tarafında, kılıçlarını çekerek mevki alacaklardır. […]

“Cenazeyi taşıyan Top Aarabası ve bunu takip eden heyet ilerliyerek Etnoğrafya Müzesinin methaline takarrüp edecekler ve 3 numaralı krokide gösterildiği üzere ahzı mevki eyliyeceklerdir.

“Tabut Generaller tarafından mahalli mahsusuna nakledilecek ve tören burada hitam bulacaktır.” (Türk Dili Türkçe-Fransızca Belleten, “Millî Yas Sayısı”, No: 33, İlkkânun – Décembre 1938, ss. 27-32)

16 Kasım’dan 21 Kasım’a kadar altı (yine altı!) gün süren ve büyük mebl̃ağlar sarfedilerek tertîb edilen bu Cenâze Merâsiminin Kumandanı, (Konya’daki târihî eser tahrîbk̃ârlığı ve mezar soygunculuğu, ayrıca “Çankaya’da 11 Gün” başlıklı hâtırâtı ve Kemalist “Dîn İnkilâbı”nın propagandacılığıyle dâimâ ibretle hatırlanması l̃âzım gelen, Kemalist kültür jenosidinin başlıca fâillerinden) Org. Fahrettin Altay’dı.

16 Kasım 1938 Çarşanba sabâh sâat̃ 10’dan îtibâren, “Mutlak Şef”in tahnît edilmiş cesedini hâvî tâbut ve katafalkın tavâfı başladı. Sabâhleyin resmî zevât, sâat 14.00’ten îtibâren halk tarafından… Tek taraflı Devlet propagandasıyle seferber edilmiş İstanbul halkının bir kesimi, dört gün zarfında, akıp giden bir sel gibi, “Ebedî Şef”in ölüsü veyâ mumyası önünde (Farmason Kemalist şâir Mithat Cemal Kuntay’ın telkîn ettiği gibi) “taabbüdle eğildi”… Bu meyânda, 18 Kasım günü, “bir kısmı kadın on bir kişi, Dolmabahçe önündeki izdihâmda ezilerek öldü”.

Tavâf ve “taabbüdle eğiliş”, 20 Kasım 1938 günü, Ankara’da, Kemalist Kamutay’ın önüne vaz’edilmiş Katafalk’ın etrâfında da devâm etti.

Mumyayı hâvî tâbut, on bir gün zarfında oradan oraya dolaştıktan, on binlerce insanın taabbüd nümâyişlerine mevzû olduktan sonra, nihâyet 21 Kasım 1938, Pazartesi günü, yine pek büyük âlâyişle, Etnoğrafya Müzesi’ndeki kabrine konuldu. L̃âkin Tâbutun seyâhati hâl̃â bitmemişti; burası da muvakkat̃ kabirdi. O, on beş sene daha burada bekliyecek, orada Kemalist mü’minlerin arz-ı ubûdiyetine mevzû olmıya devâm edecek, ancak 10 Kasım 1953’te dâimî kabrine kavuşacaktır. O günden îtibâren, Kemalist Panteon, artık bu yeni dînin sâliklerinin “Kâbe”sidir…

Mumyanın 15 sene nihâî mek̃ânını beklemesi şunun içindir ki hemen ölümünü tâk̆îb eden günlerde, başta “Millî Şef” ve Başvekîl Celâl Bayar olmak üzere, Rejimin ileri gelenleri, “Ebedî Şef”lerine l̃âyık bir panteon inşâsını planlamışlar ve “Anıtkabir” ismini verdikleri (kadîm devrin Müşrik panteonlarından mülhem) bu panteon, Millet kesesinden muazzam mebl̃âğlar sarfedilerek ancak 1953’te tamâmlanabilmişti.

 Mumyalı tâbutun 10 Kasım 1953’te Anıtkabr’e nakli de, bütün bir Milleti ona perestiş ettirmek, onun önünde “başını taabbüdle eğdirmek” için yeni bir vesîle oldu… DP ik̆tidârının ek̃âbiri de, CHP muhâlefetinin ek̃âbiri de, siyah frakları, siyah silindir şapkaları ile Tâbutun arkasından yürüyerek ona ebedî merbûtiyet bildirdiler. Askerleri, mêmurları, talebeleri, sâde vatandaşları arkasından yürüterek ona topyekûn arz-ı ubûdiyet ettirdiler. Bununla da kalmadılar, bu kâfileye bir de Diyânet İşleri Reîsini kattılar! Hahambaşı ve Patriklerle (Rum ve Ermeni) yan yana, uygun adım yürüyen zavallı bir Diyânet İşleri Reîsi: Eyyüp Sabri Hayırlıoğlu… Bittabi, bu da şaşılacak bir hâl̃ değil: Müslümanlık ellerinde bir istismâr âletinden başka nedir ki?