"Türk, Müslüman olduktan sonra Türk'tür"
Üstad Necip Fâzıl’ın başlık yaptığımız muhteşem sözünün Türk’ü târif eden en doğru târiflerden biri olduğu tartışılmaz bir hakikat. Türk mefhumunu İslâm kimliğinden kopararak Batılı “nation=ulus” kavramıyla yozlaştıran oryantalist kafalı Kemalist Cumhuriyetin seküler Türkçülerine ve Şamanizm’de Türklük arayanlara “Biz İslâm’ı kabul ettikten sonra Türk’ün Türkçüsüyüz” diyerek cevap veren ilk mütefekkirdir: “Türk bizim nazarımızda, bellibaşlı bir inanış, bağlanış, düşünüş, seziş, hatırlayış, duyuş, davranış (…) içinde bir îman, mukaddesat, tefekkür, tahassüs, hayâl, hâtıra, meşrep, eda ve lisan birliğinin ördüğü, tek nüshalı ve şahsiyetli bir ruh nescinden ibarettir.” (İdeolocya Örgüsü, s. 356)
İSLÂM’LA MAYALANMIŞ TÜRKLÜK ESASTIR
Necip Fâzıl’a göre Türk’ün
millet mevkiine çıktığı tarih İslâm’la birlikte Anadolu’yu darüislâm kılmasından
sonradır. Anadolu’yu Türk vatanı yapan İslâm’la bütünleşmiş bir Türklüktür.
Türk, gerçek ve billûrlaşmış fikir ve ruh dünyasına İslâmiyetten sonra
girmiştir. Belli başlı bir madde ve ruh zeminine perçinli olarak, insan,
cemiyet, millet ve devlet hâlinde müesseseleşmemiz İslâmiyetle birliktedir.
(İdeolocya Örgüsü, s. 399) Türklük İslâm’la tanıştıktan sonra edindiği ruhî
muhtevanın ışıklarını hususî bir tahassüs ve tefekkür billûrundan aksettirerek,
parça parça en parlak medeniyet hücrelerini örmeğe başladı. (a.g.e., 131-132.)
Ona göre Türk’ün devlet ve
cemiyet, eser ve hamle, dâva ve siyaset hâlinde ve dünya çapında medeniyet
ifadesini bulması Osmanlının kuruluşuyladır. İslâm’a kılıcını ve rûhunu
bağışlayan Türkler Anadolu’da İslâm medeniyetinin en parlak devrini meydan
getirmişlerdir. Osmanlı bir dönüm noktasıdır. İslâmiyetle millî bünyemiz
arasındaki mayalaşmanın en olgun hâline Osmanlı’yla birlikte varılmış ve bu
mayalanış sürecinde, İslâm, Türk’ün duygu ve fikir plânını oluşturmuş ve
rakipsiz millet olarak Türk’ü İslâm medeniyetinin temsilcisi yapmıştır. (a.g.e., s.212)
“İÇİ ALEV ALEV MÜSLÜMAN, DIŞI PIRIL PIRIL TÜRK”
“Rapor-3” kitabının 88. sayfasında yer alan Türk târifinin bin yıllık tarihî köklerimizden sürüp
gelen kimliğimizle son derece mutabık olduğunu görüyoruz: “İçi alev alev
Müslüman, dışı pırıl pırıl Türk ve içi dışına hâkim, dışı içine köle, yeni Türk
neslinin maya çanağı olmak ehliyeti hangi topluluktaysa ben oradayım. Allah’ın
inâyeti ve Resûlünün ruhaniyeti bu yoldakilerin üzerinde olsun!...”
Necip Fâzıl’a göre “Türklük
bir ruh hâlidir. Büyük bir okyanustur. Hangi yağmur damlası buraya girerse,
hangi dere akarsa o okyanustandır.” (Çerçeve,
s.64) Üstadın sözlerinden anlaşılan
şudur: Ümmet birliği Türklerlerin cehdiyle gerçekleşir. Müslüman milletler
Türklüğün şirazesinde birleşmelidirler.
“NE HAÇLI, NE ŞAMAN TÜRK! MÜSLÜMAN, MÜSLÜMAN TÜRK”
Üstada göre, “Türk, Müslüman olduktan sonra Türk’tür.”
(Hitabeler, s.257) Bunun dışında Türklük beyhudedir. Türk’ü idrak
edişinin bâtıldan uzak Hakk’a tapan Türklük olduğunu, Şamanist Türkçü Nihal Atsız’a
verdiği cevaptan da anlıyoruz. Üstad, Atsız’a “İslâm’la münasebetiniz
nasıldır?” diye sorar. Atsız, Türk’ün dîni olduğundan dolayı hürmet ederim”
der. “Türk’ün dîni Şamanizm olsa ne yapardınız?” sorusuna da “Bu durumda
Şamanizm’e saygı gösterirdim” diye cevap verir. Üstad
“Bu anlayış dîni inkârdır. İslâm’a böyle bir iltifat, onu topyekûn reddetmekten
beterdir. Kıymet, millete verilmiş ve İslâm tâbi mevkiine düşürülmüş oluyor. Halbuki biz, Türk’ü
Müslüman olduğu için sevecek ve Müslümanlığı nispetinde değerlendirecek bir
milliyetçilik anlayışı peşindeydik…” diyerek mukabele eder. (Babıâli)
Daha sonra bu fikrini, Sultan
Alparslan’ın fütuhatından Moskof zulmüne kadar Kars’ın istiklâlindeki Türk
ruhunu anlatan “Kanlı Sarık” adlı tiyatro eserindeki kahramanlarına söylettirir:
“Koro: ‘Ne Haçlı, ne Şaman Türk! Müslüman, Müslüman Türk! Ölümsüz, kahraman
Türk! Yeni yurtta yaman Türk! Her şey Türk’tür orada; mekân Türk’tür, zaman
Türk! ‘Bu ses kimin sesi?! diye soran Fraklı Adam’a, İhtiyar Timsal ‘Bu ses,
tarihteki gizli mânaların sesi... Benim sesim!...’ diye cevap verir.” (a.g.e.,s.,3-4)
Türkiye’de ve Türk
münevveranı arasında Türklüğün Müslümanlıkla eş mânaya geldiğini tafsilâtlı bir
şekilde ilk kez Necip Fâzıl yazmıştır. Seküler Türkçü çevreler onun Türk
milletine olan ateşli mensubiyet şuurunu görmezlikten gelirler. Çünkü Türklüğü
doğrudan doğruya Müslüman oluş tarihiyle başlayan İslâmî kimlik değerleriyle
tavsif etmektedir. Esası budur, başka târifi de yoktur.
ZİYA GÖKALP’İN TÜRKÇÜLÜĞÜNÜ KUSURLU BULUR
Meşrutiyet’ten bugüne Türklük
meselesinde İslâmî hassasiyeti en sarih ve net bir mütefekkir olan Necip Fâzıl,
Türk milletine kimlik kurgulayan birçok sentezci ve seküler Türkçülerin ârızalı
fikirlerini ortaya koymuştur. Meselâ, bunlar içinde en öne çıkan Ziya Gökalp’in
Türkçülüğünü kusurlu bulur. Kendisinden dinleyelim: “Ben Türkçülüğü, Ziya
Gökalp’ın Turancılığından ve Doğu dünyasıyla İslâm cemiyetini, onun görüşünden
bambaşka anlasam da itirafa mecburum ki, Gökalp, ilk nazarda nakış ve
fantazyadan kurtulmuş, büyük şekil ve mimariye kucak açmış (…) ve meseleye
yuvalık etmiş, Tanzimat’tan beri ilk ve yegâne Türk tefekkür adamı sanmak, bir
ân için mümkündür. Öyleyse Gökalp Şark ve Garp kayaları arasındaki uçurumda
tuzla buz olmak tehlikesini yaşayan Türk cemiyetinin altına, büyük ruh ve fikir
desteğini sürebilmiş midir? Hayır! Gökalp, giden Şark’la gelen Garp arasındaki
mahsup sırrını ve kıymet hükmünü heceleyebilecek görüş çapında değildi. Bu
yüzden mazruf değil zarftı. Ruh değil, kalıptı. Ruhunda büyük dünya görüşü
kaynağından, kafasında büyük tecrit ve teşhis örgüsünden mahrumdu.” (Tanrı Kulundan Dinlediklerim, s.180)
“EN OLGUN VE EN İNCESİ TÜRK MİLLETİDİR”
Bütün kitaplarında ve
konferanslarında “Türk” kelimesini ve “Türk milleti” ibaresini kullanmıştır.
Öyle ki, Osmanlı Devletinden “Osmanlı Türk İmparatorluğu” diye bahseder:
“Irkımıza, din tarihlerinde, ikinci insan tohumu Nuh Peygamberin oğlu Yafes’e
kadar bir çizgi uzatılan biz, Doğu ve Batı hesaplaşmasında topyekûn Doğu’nun
mümessili olduk. Doğu’nun Arap, Fars, Hint ve Çin gibi büyük temsilcileri
eserlerini verdikten sonra hamle ve hayatiyetini kaybettikten sonra silinip
gittiler. Fakat Osmanlı Türk İmparatorluğu Doğu’yu en büyük iş ve hamle plânına
çekti.” (İdeolocya Örgüsü, s.63)
“Irk” kelimesini kavmiyetçi mânada
değil, Mehmed Âkif’in İstiklâl Marşı’nda kullandığı mânada, yâni Hz. Âdem’den
tevarüs eden temiz bir seciye, ecdat ve millet mânasında kullanıyor. Türk’e
yüklediği ulvî vazife ve sıfatlar ümmet içinde hak edilmiş bir ayrıcalıktır.
Ona göre, hakikatler içinde en olgun ve en incesi Türk milletidir. Bütün tarih
boyunca kaderinin devamlı ihtar ve ifşa edişleriyle meydanda olduğu gibi, ya
olunca her şey olmaya, yahut olmayınca hiçbir olmamaya memur, ulvî ve çetin bir
nasibe mazhardır. Bu şanlı nasibin hükmünde, Türk milleti bizzat arslan gibi,
ya ormanların hâkimi, yahut kafeslerin mahkûmudur. (İdeolocya Örgüsü, s.84)
“ÜMMET İÇİNDE İSLÂMİYETİ TÜRKLER YAŞATACAKTIR”
Üstada göre dün olduğu gibi
bugün de ümmet içinde İslâmiyeti ancak Türkler yaşatacaktır. İyi ve temiz bir
Türk, ahlâk faciamızı düzeltmeli ve ahlâkı mücerred olarak inşa etmeli, böylece
vatanî ve millî borcunu yerine getirmelidir. Bugün omuzlarındaki içtimaî
şartlar altında gözü uyku ve vücudu et tutabilen insan, iyi ve temiz bir Türk
değildir. İyi ve temiz Türk’ün, ağlaya ağlaya su kesileceği yakın bir
istikbalden hâl günlerini yaşıyoruz. (İdeolocya
Örgüsü, s.88)
Sıkça kullandığı “Türk
irfanı” ndan ümitlidir. Türk irfanının temeli üçtür: Osmanlı, Şark ve Garp
temelleri. Türk irfanının birinci temeli, kaybetmek üzere bulunduğu öz köktür.
Bu köklerden üçünün de cevherlerini tek saniye kaybetmeden gerçek ve canlı
Türkçe kazanına doldurmak ve orada mayalaşmalarını beklemek ve bu üç temeli
Türk millî bünyesinde eritmek gerek. (Tanrı
Kulundan Dinlediklerim, s.122) “Garp
temeli” nden kastı, Mehmed Âkif söylediği gibi, Batı’nın fen ilmini alıp
Müslüman Türk’ün irfanında şekillendirmektir.(ilbeyali@hotmail.com)